کد مطلب:28510 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:123
گفت: بله، پدرجان! فرمود: «فرزندم! آنچه می بینی، تو را به وحشت نیندازد.من درحالی كه كوچك تر از تو بودم، پرچم بر دوش داشتم و دشمن، مرا به وحشت نینداخت. این بدان سبب بود كه در معركه جنگ، با هیچ كس روبه رو نمی شدم، جز آن كه كشتن وی را به خودم تلقین می كردم. پس به مدد الهی پیروزی بر آنها را به خودت تلقین كن. مبادا ضعف روحیه، تو را در برابر یقین، خوار سازد كه این، خود، بدترین خواری و شكست است». محمّد می گوید كه گفتم: پدرم! اگر خدا بخواهد، امیدوارم چنان باشم كه تو دوست داری. فرمود: «پرچمت را محكم نگه دار. وقتی دو سپاه درهم آمیخت، در جای خود و میان یارانت بِایست.اگر تو یارانت را نمی بینی، آنها تو را خواهند دید». محمّد می گوید: به خدا سوگند كه من در میان یارانم بودم.ناگاه، تمام آنان پشت سر من قرار گرفتند و میان من و دشمن، كسی نبود كه آنها را از من دور سازد و من می خواستم تا میان لشكر دشمن، پیشروی كنم كه پدرم را پشت سرم احساس كردم كه شمشیرش را آخته بود و می فرمود: «پیش مرو تا من جلوتر از تو باشم». او جلوتر از من، هَروَله كنان، با گروهی از یارانش پیش می رفت و كسانی را كه مقابل من قرار می گرفتند، از تیغ می گذراندند تا این كه آنان را به فرار وا داشتند و من با پرچم به آنها پیوستم.لحظه ای ایستادند و دو لشكر درهم شدند.لحظه ای شمشیرها آرام شد.به پدرم نگاه كردم. دیدم دشمن را از چپ و راست می شكافد و آنان را از برابر خود می راند.خواستم به جلو حركت كنم؛ ولی نمی خواستم خلاف گفته او رفتار كرده باشم.[1]. 2232.مروج الذهب: خزیمة بن ثابت [ معروف به] ذو الشهادتین، نزد علی علیه السلام آمد و گفت: ای امیرمؤمنان! محمّد را سرشكسته مكن و پرچم را به وی بازگردان.او را فرا خواند و پرچم را به وی بازگردانْد و فرمود: مانند پدرت بر آنان نیزه فرود آور تا ستایش شوی جنگی كه برافروخته نشود، خیری در آن نیست.
2231.الجمل- به نقل از محمّد بن عبد اللَّه، از عمرو بن دینار-: امیرمؤمنان به فرزندش محمّد فرمود: «پرچم را بگیر و برو» و علی علیه السلام پشت سر او بود و او را صدا زد: «ای ابو القاسم!».